• صفحه نخست
• درباره ما
• تماس با ما

شمال ما؛

همین ابتدای یادداشت از خواننده عزیز تقاضا دارم حتی اگر “امیر یاشا” را نمی‌شناسد حوصله کند و تا انتها با من بماند. امیر یاشا جوانی بود هنرمند که به دور از جریان های رسمی موزیک و با تلاش خود می خواست اثری و خاطره ای از خود برجا بگذارد. سوژه این یادداشت اما هنر و موسیقی نیست. سوژه این یادداشت هنرمند است و ارتباطش با مردم و رسالتی که براساس وجدانش دارد.

امیر یاشا در کشور شاید هنرمند سرشناسی نبود اما در رشت انسان و هنرمندی خیر، مهربان، بامعرفت و بزرگوار بود که هنرش و معروفیتش به واسطه این هنر را خرج مردم و اطرافیانش کرد.

در زمانه ای که سیاستمداران و اندیشمندان همچنان بر سر واژه مشروعیت مردم دعوا دارند و هنرمندان بسیاری بازیچه قدرت می شوند و پشت به مردمشان می کنند کسی به مانند امیر یاشا مثال همان بیت فردوسی بزرگ بود که می گفت: “بزرگی به نام است و نیکی به کار / که از هرچه ماند، ز انسان همین یادگار” و خاکسپاری و مراسم متفاوت و باشکوه یادبودش نشان داد که چطور نیکیِ کار هنرمندی جوان اینچنین یادگاری ای برجا می گذارد و آن بدرقه که شاید آرزوی خیلی از بزرگان و هنرمندان سرشناس این کشور است شامل حال امیر می‌شود و آخرین آرزویش هم برآورده می گردد.

.

.
این یادداشت دینی است بر گردن من که نزدیک به دو دهه است او را می‌شناسم و جز مهر و نیکی و معرفت از او ندیدم‌. چه در دایره دوستان نزدیک و خانواده اش و چه در قبال مردمش. هنوز یک شهر تلاش های او را برای نجات جان ” دل آرام ” ، دختربچه ای که مبتلا به سرطان بود به یاد دارند‌. تلاشی نه از جنس ریای جلوی دوربین که امروزه نمونه هایش را زیاد می بینیم، که تلاشی از جنس خون دل خوردن و پاک و بی ریا. آدم اینگونه در یاد آدم ها زنده می ماند‌. اینکه مردمت را نالایق و پایین تر از خودت ندانی و همیشه همراهشان باشی. برایش فرقی نمی کرد که انسان ها در چه جایگاه باشند و چه لباسی بر تن دارند‌. برای اون خود انسانیت مهم بود. در دو قطبی فلسفه ای که انسان ها را با لوح سفید ، پاک_زاده شده می دانند و مکتبی که انسان را گرگ دو پا می داند او دلسپرده قطب اول بود و از همین رو بر تارک این شهر ماندگار شد و بدرقه ای باشکوه شایسته خوبان و بزرگان شهر نصیبش شد و مصداق این بیت سعدی گردید که گفت: “سعدیا مردِ نکونام نمیرد هرگز / مرده آن است که نامش به نکویی نبرند”.

امیر یاشا ای کاش می ماند به زیستن اما حتی رفتنش هم مانع ماندنش نشد. نام و خاطره او ماند تا مدرک بزرگی باشد برای اثبات این مهم که ” انسان ها باهم برابرند و لایق نیکی دیدن و ماندگار آنکس است که با مردم است و جاودانگی روح و نام نصیبش می شود.” امیدوارم ما هم بتوانیم در مسیری زندگی کنیم که همچون او خوش نام باشیم و محبوب که اگر آدم های دنیا به مانند او بودند نه از سیاستمدارهای فریبکار خبری بود و نه از زجر انسان ها اثری.