• صفحه نخست
• درباره ما
• تماس با ما

شمال ما: بی شک کارشناسان و دست اندرکاران ورزشی، شهرستان مرزی بندر آستارا در غرب استان گیلان را به عنوان یکی از قطب های رشته ورزشی هندبال می شناسند.

به گزارش ایسنا، این شهرستان از پنج دهه گذشته تا به حال، چهره های بزرگی را در عرصه این ورزش پرنشاط معرفی کرده است که نتیجه تلاش این افراد کسب چندین مقام قهرمانی، نایب قهرمانی و سومی در سطح کشور و استان می باشد.

دلیل این مقدمه کوتاه، گزارش موضوع تأسف باری از وضعیت نامناسب و مقابله با بیماری سخت یکی از اسطوره های هندبال شهرستان که افتخارات بسیاری را با درخشش خود در دهه ۶۰ و ۷۰ برای شهرستان و حتی استان گیلان کسب کرده است، می باشد.

خبرنگار ایسنا، چند روز پس از آگاهی از وضعیت این ورزشکار، جویای حال وی می شود که پس از هماهنگی، زمانی جهت ملاقات با وی مقرر می گردد.

حدود ساعت ۱۹ عصر دیروز، به همراه تعدادی از قهرمانان رشته هندبال شهرستان به منزل وی در روستای قلعه (سه کیلومتر بندر مرزی آستارا) رهسپار شدیم.

پس از ورود به به حیاط منزلی که شبیه به یک باغ روستایی بود، مورد استقبال «عارف عظیمی کهن» دروازه بان پرافتخار هندبال سال های نه چندان دور کشور قرار گرفتیم که با فراموش کردن درد بیماری، با اندامی ضعیف و چهره ای پر از امید به پیشواز ما آمده بود.

هندبال دوستان گیلانی از یاد نمی برند زمانی را که «عارف» در سالن یک هزار و ۲۰۰ نفری انقلاب آستارا و در مقابل دیدگان بیش از یک هزار تماشاگر، درون دروازه تیم هندبال شهرداری آستارا در رقابت های دسته اول باشگاه های کشور ایستاده بود و توپ های مهاجمان قدری از استان های قم، مازندران، آذربایجان و… را مهار می کرد تا سالن یک نفس او را تشویق کند.

در حال حاضر همه دنیای وی، یک اتاق شیشه ای ایزوله می باشد که به دستور پزشکان برای زندگی وی تجهیز شده است تا دوران نقاهت ناشی از بیماری «سرطان خون» را بگذراند.

پس از چند دقیقه کوتاه و یک پذیرایی ساده که با چای سماور ذغالی، قند و چند تکه بیسکوئیت به شکل کاملا سنتی انجام شد، پای صحبت های وی نشستیم.

از سال ۱۳۹۱ تاکنون با این بیماری دست و پنجه نرم می کنم

عارف عظیمی کهن در گفت و گو با خبرنگار ایسنا، علاوه بر اشاره به پیچیدگی های دوران درمان، از سختی های دوران نقاهت خود سخن گفت و یادآور شد: از سال ۱۳۹۱ تاکنون نیز با بیماری دست و پنجه نرم می کنم و با تغییرات بسیاری در جسم خود مواجه شدم که سخت ترین آنها زخم شدن دور دهان، زبان، لثه و پوست بدن می باشد که حتی نوشیدن آب را برایم سخت کرده است.

وی از تلاش پزشکان، خانواده و تنی چند از دوستان دوران ورزشی خود برای بازگرداندن سلامتی اش سخن گفت و توضیح داد: روزی پدر مرحومم، بر سر سفره ناهار نشسته بود که با مشاهده سختی های غذا خوردن من، با برداشتن دندان های مصنوعی خود تلاش می کرد تا ذره ای از دردی که من حس می کنم را بفهمد و با این رفتار با من ابراز همدردی کند.

عظیمی کهن در بخش دیگر سخنان خود با بیان اینکه «نمی دانم چه حکمتی دارد، زمانیکه در اوج هستی همه سراغت را می گیرند، ولی پس از بروز مشکلات، از آنانی را که انتظار بیشتری داری، چهره عوض می کنند»، افزود: خداوندا کمکم کن تا همانند تحمل درد ناشی از بیماری، فراموش کنم عزیزی را که با بیان این جمله «تو خواهی مرد و من هیچ پولی ندارم که برای انسان مرده خرج کنم» درد بی مهری را به جای درد بیماری بر تنم چسپاند.

وی با بیان اینکه من از مزایای بیمه بهره مند نیستم و خرج درمان این بیماری در مدت چهار سال، بیش از ۲۰۰ میلیون تومان شده است، از آروزهای خود سخن گفت و ابراز امیدواری کرد: دوست دارم به چهار سال گذشته و زندگی سخت آن دوران برگردم که مجدد کانون گرم خانواده را در کنار همسرم تجربه کنم و تعهدم را به زندگی ساده ام ادا کنم.

وی در پایان از تأثیرات مثبت دیدار دوستان و به خصوص همبازی های دوران ورزشی اش سخن گفت و اضافه کرد: در طول زمان درمان، هیچ یک از مسئولان ورزشی و دست اندرکاران رشته های ورزشی به غیر از مربیان و تعدادی ورزشکار هم دوره ای، سراغم را نگرفته اند و از چگونگی وضعیت من مطلع نیستند.

لازم به توضیح است، «عارف عظیمی کهن» متولد ۱۳۵۲ محله آبروان آستارا، کارشناس ارشد جغرافیای طبیعی از دانشگاه رشت می باشد که حضور در عرصه های حرفه ای هندبال را در پست دروازه بانی از سال ۱۳۶۴ آغاز نموده است و مقام قهرمانی آموزشگاه های کشور (اصفهان – ۱۳۶۶)، نایب قهرمانی آموزشگاه های کشور (مشهد – ۱۳۶۸)، قهرمانی در دوران سربازی در رقابت های صنایع دفاع کشور (۷۲ و ۷۱)، سوم لیگ دسته اول باشگاه های ایران و صعود به زیرگروه لیگ برتر ایران (آستارا – ۱۳۸۴) و هشت قهرمانی در رقابت های استان گیلان، گوشه ای از افتخارات وی می باشد.

وی در حالی که بازیکن رده سنی جوانان کشور بود، به جمع ۴۰ نفر هندبالیست اردوی تیم ملی بزرگسالان جهت شرکت در رقابت های آسیایی در سال ۷۱ – ۷۰ در شهرستان بیجار دعوت شد که برخلاف تصورات عمومی و در اوج آمادگی با دخالت غیرورزشی ها، در کمال ناباوری و در آخرین مرحله به همراه دو هندبالیست قدر دیگر از ترکیب تیم اصلی اعزامی حذف می شود.

.

گزارش: رامین بشرویه