اما دیدن نام تیم داماش در مکان بیستم جدول رده‌بندی بیست تیمی مسابقات لیگ دسته اول فوتبال ایران نه فقط عجیب، که بسیار تاسف آور و غم بار است. به دلیل مشکلات مدیریتی و مالی که گریبان گیر اغلب تیم‌های ورزشی گیلان از جمله فوتبال شده، در سال‌های اخیر، شاهد موفقیت چندانی در رقابت‌های کشوری نبوده ایم و حداکثر دل به این خوش کرده‌ایم که تیم‌های استان ما سهمیه خود را حفظ کنند و راه سقوط را نپیمایند؛ ولی کمتر به یاد داریم که یک تیم رشتی تا آخرین رده جدول مسابقات پایین رفته و در میان بیست تیم، بیستم شود. این موقعیت متاثرکننده به ویژه از آن حیث عجیب به نظر می‌رسد که سرمربیگری تیم داماش در فصل جاری را نیز یکی از تئوریسین‌های بزرگ فوتبال ایران بر عهده دارد. در سال‌هایی که اغلب مربیان هم تیم‌های خود را به شکل سنتی تمرین می‌دادند و حتی نوشیدن آب را از ۵ ساعت قبل از شروع مسابقه تا ۲ ساعت پس از آن برای بازیکنانشان ممنوع می‌کردند؛ «مجید جهانپور» به زبان انگلیسی تسلط داشت و مطالب روز و فیلم آخرین تمرین‌های چندین تیم بزرگ فوتبال دنیا را می‌خواند و می‌دید و در تمرین به مرحله اجرا می‌گذاشت.
•بسیاری از ورزش دوستان کشور به خصوص علاقه‌مندان به فوتبال، هنوز دیدارهای تیم فوتبال بزرگسالان ایران در جام ملت‌های آسیا ۱۹۹۶ را به یاد دارند که ۳ گل به عربستان و ۶ گل به کره جنوبی زد و اشک سرمربی تیم کره جاری شد. سرمربی آن تیم البته محمد مایلی‌کهن بود؛ اما خیلی از بازیکنان تیم همان زمان و بعد نیز اذعان داشتند که نه فقط اجرای تمرینات، بلکه طراحی تاکتیک‌ها و برنامه‌های تمرینی تیم ایران را «مجید جهانپور» بر عهده داشته است. مردی که بیش از ۹۰ درصد بازیکنان مطرح دهه‌های ۶۰ تا ۸۰ هجری شمسی فوتبال گیلان و حتی ایران در تیم‌های استقلال و سپیدرود رشت، منتخب گیلان و بزرگسالان ایران شاگرد او بوده اند و بسیاری اکنون به مربیانی شاخص تبدیل شده اند.
این مربی بی حاشیه، کم حرف و باشخصیت البته برای فوتبال رشت و گیلان نیز کم عنوان و افتخار به دست نیاورده است. او توانسته استقلال رشت را در سال ۱۳۶۹، استقلال شهرداری رشت را در سال ۱۳۷۹، و تیم پگاه را در سال‌های ۷۹ و ۸۶ به بالاترین سطح فوتبال ایران برساند. در تمام طول این سال‌ها به دفعات سرمربیگری تیم‌های مطرح و متمول کشور به جهانپور پیشنهاد شد که او به چند دلیل از جمله علاقه کم نظیر به شهر و استان خود نپذیرفت و معلمی و مربیگری در زادگاهش رشت را به بستن قراردادهای کلان در دیگر شهرها ترجیح داد.(به جز مدت کوتاهی که سرمربی تیم صبا باطری تهران شد.)
•البته مشکل تیم داماش را باید از منظرها و زاویه‌های متفاوت مورد تحلیل و ارزیابی قرار داد. از جمله این که در تمام سال‌هایی که بودجه تیم داماش و قبل از آن هم بودجه تیم پگاه از پارو بالا می‌رفت، سیل مربیان غیربومی کارنامه دار و گاه فاقد کارنامه حداقلی به رشت سرازیر می‌شد که اغلب قراردادهای کلان می‌بستند و رشت را شکست خورده ترک می‌کردند. از زمانی که مالک و صاحب مجموعه داماش دچار مشکل شد، به اجبار فرصت به مربیان بومی رسید.
زیرا آنان با نداشتن بودجه و بازیکنان خسته، در اوج مشکلات مالی و نداشتن حداقل امکانات مثل لباس گرم در فصل سرما و نبود محل اقامت یا خوابگاه مناسب در شب قبل از مسابقه و… چه کاری می‌توانستند برای داماش انجام دهند؟ به جز این که صورت خود و بازیکنانشان را با سیلی سرخ نگه دارند. به همین دلیل مربیان غیربومی از بیژن ذوالفقارنسب، ماریان پوشنیک، حسین عبدی، استانکو، مهدی دینورزاده و ابراهیم قاسم پور گرفته تا فیروز کریمی، مهدی تارتار و حمید درخشان قراردادهای چندصدمیلیون تومانی بستند، اما مربیان گیلانی داماش هنوز از سال‌های قبل نیز مبالغ بسیاری طلبکار هستند!
•مجید جهانپور «برند» فوتبال رشت و گیلان به حساب می‌آید و در سطح کشور هم از جمله تحصیلکرده‌ها و برترین هاست، در تابستان امسال به این شرط آمد که وضعیت مالی داماش تا حدی بهبود پیدا کند و امکانات اولیه فراهم شود. در آغاز کار، خیلی‌ها هم با انجام مصاحبه و حتی حضور در تمرین داماش قول دادند که دغدغه‌های مربیان و بازیکنان این تیم را رفع خواهند کرد. جهانپور می‌دانست که بسیاری از این وعده‌ها از سطح «حرف» فراتر نمی‌رود. او انتظار نداشت که داماش امکانات تیمی مثل خونه به خونه بابل با سابقه ای ۴-۳ ساله را داشته باشد، اما هرگز هم تصور نمی‌کرد که تیم پرطرفدار رشت پس از تمرین حتی هزینه چند استکان چای و تعدادی خرما برای بازیکنانش نداشته باشد. امروزه داماش بین ۲۰ تیم بیستم است و این به هیچ وجه شایسته فوتبال رشت، تیم داماش و مجید جهانپور نیست.

همشهری؛ سهراب صداقت