• صفحه نخست
• درباره ما
• تماس با ما

شمال ما: خزر آنلاین گفتگویی خواندنی با سید حسین رضویان یکی از مداحان خوش نام شهر رشت انجام داده است که در ادامه می خوانید:

لطفا خودتان را معرفی کنید

بنده سید حسین رضویان از خادمان امام حسین و کسی هستم که حقیقتا دوست دارد در تمامی ابعادی که  از خود قدمی بر جای گذاشته و در هر حوزه ای که ورود کرده برجسته ترین حالت و مهمترین موضوعی که در رابطه اش  به آن اشاره می شود همین نکته باشد که این آدم دوست دارد خودش را به امام حسین نزدیک کند و در این خانه خدمت کند

شکرگذار هستم که خداوند متعال قسمت فرمود که از سال ۸۱ در هیات فرهنگی مذهبی سائلین الحسین (ع) حضور پیدا کرده و قسمت خدمتی ما همین جا باشد و حالا هم در همین هیات که در مسجد طالقانی خیابان بیستون مستقر می باشد با برگزاری برنامه های منسجم و مرتب و حتی ارائه یک سری کارهایی که فقط مختص همین محموعه است مشغول به انجام وظیفه بر اساس توان و قوتی که داریم هستیم.

نقش مسولان در حل موانع و مشکلاتی که هیات ها با آن روبه رو هستند را چگونه ارزیابی می کنید؟

ببینید ابتدا باید عرض کنم هیات یعنی مجموعه ای غیر دولتی و در حقیقت درست ترین تعریف ملی مذهبی ما از  مفهوم NGO و این خود نشان دهنده نقش کمرنگی است که ما برای دولت ها در اداره هیئتهای مذهبی قائل می شویم چون هیات های مذهبی از اساس مجموعه هایی بودند که بر پایه حضور مردمی راه اندازی و اداره می شدند نه براساس سیاست گذاری  دولتها فلذا می بایست حل مسایل و مشکلات هیئتها را در بستر مردم و اجتماع غیر دولتی بررسی کنیم و نقش دولتها را به عنوان تسهیل کننده امور در نظر بگیریم

بگذارید کمی برای توضیح ماوقع به عقب برگردیم در تهران هیاتی وجود دارد به نام هیات بنی فاطمه. این هیات بالای ۱۱۰ سال قدمت تشکیلاتی دارد و این قدمت باعث شده که مراتبی را طی کند و الان به جایی برسد که جزو هیئتهای بزرگ و تاثیر گذار پایتخت باشد. مثال هیات هایی مانند بنی فاطمه در تهران ،مشهد، قم، اصفهان ، شیراز و کاشان بسیار زیاد است که از قدمت و تاریخ برخوردارند اما قدیمی ترین و بزرگترین هیات ها ی دارای تشکیلات شهرما که می خواهند در تراز انقلاب اسلامی فعالیت کنند به ۴۰ سال نمیرسد  این قدمت و تاریخ باعث می شود تا مجموعه از یک ساختار پایدار و نهادینه در عمق فرهنگها و خرده فرهنگهای یک جامعه به زیست منظم بپردازد و این ترتب باعث می شود در بسیاری از موارد برای روی پا ایستادن بی نیاز از هرگونه دخالتهای دولتی  ادامه مسیر دهد.

پس شما نقش مسولان در حل موانع و مشکلاتی که هیات ها با آن روبه رو هستند را کمرنگ می بیند؟

نه به صورت مطلق اما به نظرم ماهیت هیات ایجاب می کند تا راهکارهایی تمهید شود تا محموعه به صورت مردم نهاد اداره شود.

ارزیابی شما از روند هیات داری در گیلان چه گونه است؟

به شکل امروزی داریم یعنی هیاتی که تشکیلات و سازمان داشته باشد.

ببینید تمامی دوستان در امر هیات داری در استان در حال تلاش صادقانه هستند که جای دارد از یکایک آنها تشکر کنم  اما مقصود من از مفهوم هیات برای مطالعه و بررسی، هیات هایی که فقط در ۱۰ روز محرم راه اندازی می شوند و دسته ی عزاداری در شهر به راه می اندازند نیست که آنها همه قابل احترام بوده و شاید برخی از آنها قدمت چند ده ساله برای برپایی عزای دهه اول محرم داشته باشند و منظور بیشتر حوالی هیاتهایی است  که دارای برنامه و ساختار هستند.

برای این مطالعه لازم است گریزی بزنیم به بررسی این نکته که عموم هیات هایی تاسیس شده از انتهای دهه ۷۰ که اکنون در رشت یا شهرهای دیگر استان فعالیت می کنند بر چه اساسی تشکیل شده ؟ بر چه اساسی شکل گرفته و بر چه اساسی برنامه ریزی شده و  چه محتوایی را ارایه میدهند؟

بعد از جریان رسانه ای که در امر هیات داری در کشور پیش آمد و موجب شد در یک اوج رسانه ای  به تاسی از هیات های  تهران، قم و کاشان و..  که به تکثیر مراسم و پخش آنها در کل کشور و ارایه ی سبک های نوین در آیین عزاداری  می پرداختند یک موج بلند از علاقه مندی و  عشق و ارادت عجیب به تشکیل هیات و هیات داری میان نوجوانان و جوانان خصوصا در دهه۸۰ پدید آمد.

.

.

رشت و گیلان هم از این ماجرا مستثنی نبود و نوجوانان هیات هایی را تشکیل می دادند که این ها کم و بیش چند سال یا چند ماه به کار خودشان ادامه می دادند و بعد هم تعطیل می شدند یا در هیات دیگری ادغام می شدند یا اینکه خودشان به جمع های کوچکتر دیگری تکثیر می شدند چون این هیات بر اساس یک شور جوانانه نه یک نیاز سنجی  هدفمندانه شکل گرفته بود و حالا هم این چرخه در حال تکرار شدن است و از میان چند صد هیا ت دهه هفتاد و هشتاد تنها جند ده هیات اثرگذار باقی مانده است.

اگر حالا کسی از من سوال کند که شما اگر به سال ۸۱- ۸۰ برگردید مجددا خودتان را به مقوله ی هیات داری در یک شهر ورود می دهید ؟ من پاسخم این است که به احتمال بسیار زیاد نه چون هیات و هیات داری به هیچ وجه شوخی و بازی نیست.

درست است ما همه کارگر خانه ی امام حسین هستیم و ارباب شخص دیگری است اما به هر ترتیب می بایست این مرام نوکری بر اساس یک متد و منطبق با روشمندی عاقلانه ای صورت پذیرد.

و این جریان سازی نمونه های معتبری در سطح کشور  مثل  کانون ره پویان وصال در شیراز و یا هیات هایی  مثل هیات الرضا  و رایت العباس در تهران، هیات رزمندگان و هیات خادم الرضا در قم دارد که توانستند از مقوله ی هیات نظام هدفمندی  بسازند که علاوه بر اینکه دین را در جامعه به صورت بسیار قوی ترویج می کند، افراد بسیار زیادی را به لحاظ عقیدتی، اقتصادی، شأنیت اجتماعی تحت پوشش خود قرار دهند.

پس شما به هیات به عنوان یک مجموعه  جریان ساز نگاه می کنید؟

بنده مطلقا به قضیه هیات به این صورت نگاه نمی کنم که هیات محلی است برای اینکه ما عده ای را جمع کنیم تا بتوانیم تاثیرگذاری سیاسی در شهر داشته باشیم یا قدرت خودمان را اعمال کنیم یا  فرصت چانه زنی اقتصادی پیدا کنیم، نه! اصلا هیات برای این کارها نیست حالا اگر خیلی ها این کارها را انجام می دهند بنده این کار را ممدوح نمی دانم ، من هیات را به عنوان محلی به عنوان تجلی گاه قدرت امام حسین علیه السلام در دنیای امروز و سرباز خانه لشکر امام زمان علیه السلام می شناسم.

به نظر  شما چرا هیات  های مذهبی در رشت یا گیلان نتوانسته اند رشد و تاثیر گذاری هیاتهای استانهای دیگر را داشته باشند؟

یکی از دلایلی که هیات ها نتوانستند در رشت  یا استان خیلی عرض اندام کنند می تواند این باشد که به واسطه آن عدم سبقه تاریخی که گفته شد زیرساخت های اقتصادی مناسبی نیز برای این مقوله وجود ندارد. خب عموماً هیات ها را دوستان نوجوان و جوان ما اداره می کنند و که بالقوه نمی توانند  چرخه اقتصادی مکفی را برای هیات های مذهبی شان تدارک ببینند .

مطلب دیگر اینست که آن ارتباط  دوسویه فراگیر میان هیاتها و دستگاهی فرهنگی دولتی بر مبنای صحیح خودش در اینجا شکل نگرفته است.

مضافا اینکه ما در گیلان علی رغم وجود ظرفیتهای بی شمار ، جریان رسانه ای فراگیر هیات را نداریم تا به تولید و پحش محتوای دینی بپردازند.

و نکته دیگر اینکه تناسب سنی جمعیت در هیاتهای مذهبی استان لازم است تا از یک تناسب ۸۰ به ۲۰ نوجوان به دیگر گروههای سنی می بایست  مثلا به تناسبی۵۰>40>30>20 از سطوح سنی مختلف جمعیتی برسد.

اگر صحبتی مانده بفرمایید؟

۱۰ سال  پیش در گیلان  وقتی می خواستند مراسم بزرگی برگزار کنند حتما می بایست یک مداح  یا سخنران مشهور از خارج از استان دعوت می کردند تا مردم استقبال کنند اما الان لزومی ندارد چون سطح تکنیکی و فنی سخنرانی و مداحی استان به نحوی رشد کرده که حتی بعضی از مداحان گیلانی هم به استانهای دیگر برای اجرای برنامه دعوت می شوند  و آنها براحتی می تولنند این گونه مراسم را در استان اداره کنند . خدا را شکر گیلان در امر هیات داری با تمامی مسایلی که دارد به سمت جلو  و تعالی پیش می رود اما بنده به عنوان کسی که سالها توفیق نوکری این آستان را داشته ام از قشری شدن هیات داری و تبدیل شدن آیین تعظیم شعائر مذهبی و بزرگداشت امام حسین به محفلی برای ارایه آهنگ هایی که مستعمین را تنها به بالا و پایین پریدن وا میدارد و چیزی به معارفشان نمی افزاید احساس خطر میکنم و از تمامی عناصر هیات داری در استان خواهشمندم تا در این برهه تاریخی حساس قریب ظهور بهترین تصمیم را بگیرند.