گفتگو با «وحید تقیزاده»، نویسنده، کارگردان و مدرس تئاتر؛
شمال ما: شماره جدید ماهنامه «نمایش» که به سردبیری «سیدجواد روشن» و از سوی ادارهکل هنرهای نمایشی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی منتشر شده است، در بخش استانهای خود با انتشار مطلبی از «بهمن صادقحسنی»، کارگردان و بازیگر تئاتر و همچنین رئیس انجمن هنرهای نمایشی استان گیلان به وضعیت تئاتر گیلان پرداخته است.
به گزارش شمال ما، این مطلب که با عنوان «تئاتر گیلان؛ استعداد زیاد، امکانات کم» منتشر شده، مورد اعتراض «وحید تقیزاده»، نویسنده، کارگردان و مدرس تئاتر قرار گرفته است.
این هنرمند مستقل و پیشرو که مدیر گروه نمایش «هدایت» است و در سالهای گذشته تئاترهای «کا»، «جی»، «آشغال» و «گونگ» را به روی صحنه برده و اخیرا بیشتر فعالیت خود را در کشور ارمنستان متمرکز کرده است، در صفحه اینستاگرام خود خطاب به صادقحسنی نوشت: سطح کیفیت اجراهای تئاتر گیلان به زیر صفر رسیده، شما بهدنبال امکانات برای کدام سطح کیفی هستید؟ فعلا با همین امکانات موجود مانند سالن تالار مرکزی رشت که خیلی هم خوب است، به ما اجازه کار دهید بقیه پیشکش.
به سراغ وحید تقیزاده رفتیم تا دلیل این نگاه او را جویا شویم که به خبرنگار شمال ما گفت: تئاتر گیلان سالهاست از دوران طلایی خود فاصله زیادی گرفته است. در آن دوران کارگردانها هر کدام امضاء مشخص خود را داشتند و حداقل کیفیتها رعایت میشد. مانند «کیوان خسرومرادی»، «مهدی طاهرپور»، «حسین سرپرست»، «مصطفی خوشنشین» و «وحید درویشی» که با امکاناتی کمتر از امروز حرفی برای گفتن داشتند.
اما یا کوچ کردند، یا مهاجرت و یا دیگر کار نمیکنند. اغلب آثار امروز تئاتر گیلان فاقد رعایت استاندارهای اولیه هنر نمایش است. با همین امکانات، نور، دکور، لباس و دیگر عناصر فاقد هارمونی است.
آیا رعایت هارمونی نیاز به امکانات دارد؟ آیا طراحی و ایده خوب نیاز به امکانات دارد؟ آیا انتخاب متن درست و آکادمیک نیاز به امکانات دارد؟ تئاتر برای شکل دیگری به یک میز، یک صندلی و یک گفتگو نیاز دارد. بوال میگوید: تئاتر میتواند هر جایی اجرا شود حتی روی صحنه. میبینیم او آخرین مکان را صحنه در نظر گرفته است. من بهترین کار تاثیرگذاری که طی یکی دو سال اخیر دیدیم در یک خانه اطراف رشت با کمترین مخاطب بود. یک مستند تئاتر.
نمایش ابزاری برای بیان حقیقت، زیبایی و نقد اجتماعی است اما امروز بهدست سوداگران گیشه افتاده. قدم اول نمایشها خندهگرفتن از مخاطب است و نه خردورزی و اندیشیدن مخاطب. ریشه این مشکل فقط امکانات ابزاری نیست. اگر چه ما امروز سالن تالار مرکزی را داریم که حتی امکاناتی بهتر از مرکز را دارد. ریشه مشکل سیستماتیک است؛ از آموزشگاه شروع میشود. تربیت شروع فرهنگسازی است.
تربیت در دوران کودکی و مدرسه که خروجی آن میشود جامعه آگاه. پس، باید آسیبشناسی را از آموزش و تربیت شروع کنیم. چرا اغلب تولیدات و خروجیهای هنرهای نمایشی مبانی اولیه کارگردانی، بازیگری، دکور، موسیقی و دیگر عناصر را رعایت نمیکنند؟ از تقیزاده درباره ماجرای مجوز نگرفتن نمایشاش پرسیدیم که پاسخ داد: اخیرا نمایشی را در ارمنستان اجرا کردم که با استقبال خوبی روبرو شد و منجر به یک ورکشاپ آموزشی و آغاز یک کار با هنرجویان دانشکده سینما و تئاتر و بازیگران مطرح ایروان شد. به درخواست مخاطبان وفادار گروه تئاتر هدایت تصمیم گرفتیم در رشت برای چند شب اجرا کنیم که در مرحله بازبینی مجوز نگرفت.
عکس از مسعود ایرانپور
تمام حقوق مادی و معنوی این سایت برای " شمال ما " محفوظ میباشد.
طراح و کدنویس " گیل دیزاین "
دیدگاهتان را بنویسید