وحیده اسماعیلی
شمال ما؛
این روزها که گرمای نیمه مرداد، نیمی از کشور را به تعطیلی کشانده و رکوردهای مصرف برق و آب پی در پی در حال جابجا شدن هستند، آفتاب سوزان رشت بیش از همیشه شهروندانش را بی‌تاب کرده است.
این موضوع در شرایطی تحمل گرمای تابستان را برای شهروندان سخت و غیر قابل تحمل می‌کند که بعد از ساعتی حضور در خیابان‌ها و معابر این شهر از شدت گرما به دنبال سایه‌ای می‌گردند اما نه درختی وجود دارد و نه سایه‌ای که مجالی برای گریز از آفتاب سوزان باشد.
چند روز پیش بود که شهردار رشت از صدور مجوز احداث برجهای ۲۰ – ۳۰ طبقه در این شهر خبر داد. همان لحظه به فکرم رسید چه خوب! حال که این شهر شمالی از فضای سبز و درختان شهری بی نصیب است، لااقل برجهای چند ده طبقه جایگزین خوبی برای سایه شهروندان رشت خواهد بود و از یکی از دغدغه های شهروندان در روزهای گرم تابستانی کاسته می‌شود.
اما همان لحظه به خاطرم آمد حال‌که پرجمعیت‌ترین شهر شمال کشور در منطقه معتدل و مرطوب کشور واقع شده و فضای سبز شهری‌اش وامدار طبیعت و اقلیم خدادادی آن است چرا باید در بی‌خردی مدیران شهری‌اش روز به روز به سمت کویری شدن پیش برود و نیاز به سایه درختان و تطلیف فضای سبز را در ستون‌های سیمانی برجهای ۲۰ طبقه جستجو کند؟
مرکز گیلان سال‌هاست فاقد درختان سایه سار و فضای سبز استاندارد است و سرانه فضای سبز شهری در رشت حتی از کویری‌ترین شهرهای کشور نیز پایین‌تر است. با این وجود اجرای پروژه‌های مختلف عمرانی نیز بیش از همیشه تیشه به ریشه درختان خیابان‌ها و معابر رشت زده و روز به روز از تعداد درختان شهری و سایه دار کاسته می‌شود.
آخرین موارد قطع درختان شهری رشت می‌توان به قطع درختان چنار بلوار باهنر اشاره کرد که در ماه‌های اخیر چهره و سیمای ورودی رشت را بی رمق و زشت کرده است.
اکنون در حالی که رشت گام‌های توسعه و عمران خود را با انواع و اقسام طرح‌های پل‌سازی و تقاطع‌های غیر همسطح برمی‌دارد که نبود فضای سبز شهری استاندارد، به دنبال سایه گشتن و دمی آسودن در زیر چتر سبز درختان را به آروزی دست نیافتی مردم رشت بدل کرده است.
پیش از آنکه رشت در محاصره ساختمان‌های سیمانی، پل‌ها و خودروها از گرمای سوزان تابستانی بی‌رمق شود، در جای جای این شهر باغات متعددی بود که قدمت‌شان از درختان سر به آسمان کشیده خبر می‌داد و خیابان‌هایش از چنارهای بلند و انواع درختان مثمر، شهری سبز و دلگشا خصوصا در روزهای گرم تابستانی برای آسایش شهروندانش مهیا کرده بود.
اما اکنون در این شهر پرجمعیت و درگیر و دار توسعه شهری، نه درختی مانده و نه مجالی برای رویش نهال‌های تازه زیر ساختمان‌ها و برجهای در دست احداث.
اینروزها رشت بی درخت، هر روز از هویت سبز خود بیشتر فاصله می‌گیرد. رشت حالا شهر سیمانی و گرم و بی‌روحی است که نیزه‌های آفتابش، در بی‌درختی سوزان‌تر از همیشه شهروندانش را می‌سوزاند. گویی انگار به شهری کویری و بی آب و درخت تغییر ماهیت داده شده باشد.
ایکاش می‌شد خطاب به مدیریت شهری بگویم؛ رشت پیش از آنکه برجهای ۳۰ طبقه سیمانی بخواهد، نیازمند درخت و فضای سبز شهری است. رشت نیازمند سایه درختان است نه برجهای سیمانی. لطفا توسعه فضاهای سبز را در اولویت تمام برنامه‌های پایدار توسعه شهری خود قرار داده و رشت را از کویری شدن نجات بدهید.
منبع: مرور
تمام حقوق مادی و معنوی این سایت برای " شمال ما " محفوظ میباشد.
طراح و کدنویس " گیل دیزاین "
دیدگاهتان را بنویسید