• صفحه نخست
• درباره ما
• تماس با ما

شمال ما: سیر تحولات مدیریت شهری رشت و تغییرات پیاپی شهرداران باعث شده که بسیاری از افراد باتجربه و کاردان علاقه ای به همکاری با شورای رشت نداشته باشند. حتی عده ای از کسانی که سال قبل با ارائه برنامه و رایزنی قصد داشتند به کرسی شهرداری برسند، شاید امروز از اینکه در رسیدن به مقصود موفق نبوده اند راضی و شاکرند که با این شورا درگیر نشده اند.

ماجراهای شورای شهر رشت را پایانی نیست. هنوز حواشی انتخابات هیات رئیسه تمام نشده، ماجرای طرح سوال و استیضاح احتمالی ابراهیم خلیلی، آن هم کمتر از ۱۰ ماه پس از انتصابش به عنوان شهردار، دوباره اذهان شهروندان را درگیر کرده است.

آنچه در این میان جالب توجه است، این است که جای موافقان و مخالفان شهردار در این ده ماه عوض شده و آنان که سرسختانه خواهان استقرارش در این جایگاه بودند، امروز با یک عذرخواهی دم دستی خواستار عزل اش شده اند.

با هم نگاهی می اندازیم به روندی که می تواند باعث عزل شهردار و ورود رشت به فاز جدید مشکلات شود:

چرا عده ای خواستار عزل شهردارند؟

طیف موسوم به اکثریت خواستار رفتن خلیلی هستند. آنها هر چند تلاش می کنند دلایل واقعی این خواست خود را پشت سوالاتی در حوزه مدیریت شهری پنهان کنند، اما نیت واقعی شان برای شهروندان و همکارانشان در شورا مشخص است. شاید تمامیت خواهی و عدم اشراف به حدود وظایف و اختیارات شورا و عطش عجیب سوال کنندگان به دخالت در جزیی ترین مسایل سازمان های تابعه، بزرگترین دلیل این عده و متاسفانه حدوث بحران مجدد در این نهاد عمومی خدمت رسان است. بجز اینها دلیل دیگری هم برای تلاش این طیف برای عزل شهردار وجود دارد. دو نفر از این ۸ نفر دوست دارند شهردار رشت شوند!

چه کسانی می خواهند شهردار شوند؟

سه نفر از اعضای شورای شهر علاقمند به تصدی شهرداری هستند. رضا جمشیدی که از سوی دوستانش نخبه خوانده می شود مهمترین گزینه داخلی شورا برای این پست است. وی پس از کنار رفتن از ریاست شورا، در مصاحبه ای خود را توانمندی خواند که شایسته رسیدن به جایگاه هایی بالاتر از ریاست یک جمع پانزده نفره است! از همین طیف اکثریت، مجید رجبی ویسرودی نیز بدون داشتن حتی یک روز سابقه مدیریت اجرایی در یک سازمان، تلاش دارد که همکارانش را برای رای دادن به خود راضی کند. از میان طیف اقلیت نیز مسعود کاظمی سعی می کند به عنوان گزینه ای برای شهرداری مطرح شود. این عضو جوان شورا پیش از این ریاست یکی از سازمان های زیر مجموعه شهرداری را تجربه کرده است هرچند که وی با توجه به چینش اعضای شورا از شانس کمتری برای کسب رای لازم و سکانداری شهرداری رشت برخوردار است.

چرا فقط اعضای شورای شهر رشت سودای شهردار شدن دارند؟

سیر تحولات مدیریت شهری رشت و تغییرات پیاپی شهرداران باعث شده که بسیاری از افراد باتجربه و کاردان علاقه ای به همکاری با شورای رشت نداشته باشند. حتی عده ای از کسانی که سال قبل با ارائه برنامه و رایزنی قصد داشتند به کرسی شهرداری برسند، شاید امروز از اینکه در رسیدن به مقصود موفق نبوده اند راضی و شاکرند که با این شورا درگیر نشده اند.

نگاهی به سرنوشت شهرداران رشت در پانزده سال اخیر موید این نکته است که اساساً شهرداران این بزرگترین شهر شمال کشور عاقبت به خیر نمی شوند! به همین دلیل در بین افراد خارج از مجموعه فعلی مدیریت شهری رشت، هیچ کاندیدایی برای پذیرفتن این مسولیت وجود ندارد.

سرنوشت در دست کیست؟

اما نقش اصلی در این میان بر عهده دو تن از اعضای شوراست که اتفاقا در حیطۀ اکثریت جایی ندارند. فرهاد شوقی و محمد حسین کارگرنیا. دو فرد از گفتمان اصولگرایی که در زمره خوشنامان شورا محسوب می شوند. حال باید دید با وصف عدم اقبال گزینه داخل شورایی آنان مسعود کاظمی برای تصدی شهرداری، آیا ایشان جمشیدی یا رجبی را به شهردار فعلی ترجیح خواهند داد؟

خروج هریک از این دو عضو از شورا و ورود اولین عضو علی البدل، ترکیب ۸ به ۷ فعلی را برهم می زند و راه را برای استیلای اصولگرایانی که امروز در موضع اقلیت هستند را فراهم می کند.

به نظر می رسد جناح اکثریت برای همراه کردن دیگران، وعده هایی نیز برای کمیسیون ها به طیف اقلیت داده است. اما این همه ماجرا نیست. این دو عضو شورا به نیکی می دانند که نباید وعده های برخی از همکارانشان را جدی بگیرند و از نقش تاثیرگذار خود در روند ثبات مدیریت شهری با وجود همه گلایه ها غافل شوند که رفتار صحیح در شان مردان بزرگ جریان ساز است و بس…